# 08 มีนาคม 2540 วันนี้วันเสาร์เป็นวันหยุดของพวกเรา เลยตกลงกับพี่ ๆ กันว่าจะไปเมืองลาโครุนญ่า (La Coruña) กัน ซึ่งเป็นเมืองหนึ่งในแคว้น GALICIA เหมือนกัน         9 โมงเช้าออกเดินไปสถานีรถบัส เรียกว่า Estuation De Autobuses เพื่อถึงเมืองลาโครุนญ่า (La Coruña) ได้ตั๋วเที่ยว  10 โมง ราคา 710 เปเซตา (ESP) ประมาณ 142 บาทไทย  เพราะ 5 ESP ของที่นี่เท่ากับ 1 บาทไทย ประมาณนั้นราคาของที่นี่เลยต้องเอา 5 หารประจำ        มาถึงเมืองลาโครุนญ่า เวลาประมาณ 11 โมงเช้า  สิ่งแรกที่เห็นจนคิดว่ามีมากที่สุดในเมืองนี้ก็คือโปสเตอร์โฆษณาสินค้าต่าง ๆ โดยมีรูปดาราเดมี่ มัวร์ เป็นนางแบบทุกยี่ห้อสินค้าเกลื่อนเมืองไปทั่ว คงจะเป็นนางแบบดังของที่นี่ ห้างที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ก็คือห้างที่ชื่อว่า El Corte Inglés คงจะคล้าย ๆ ห้าง Central บ้านเรานั่นแหละ          เดินชมเมืองมาตามทาง แวะถ่ายรูปตามข้างทางบ้าง เป็นบ้านเมืองที่ธรรมดามากไม่มีสถานที่ให้ถ่ายรูปเหมือน ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย หรือ ออสเตรเลียเราก็เลยเซ็งไปตาม ๆ กัน แวะซื้อปิ๊กกีตาร์ไปสะสมได้ 4 ชิ้น เครื่องดนตรีของที่นี่แพงมาก         เดินทางมาจนถึงหาดด้านสนามกีฬา มีฝรั่งนอนอาบแดดกันเต็มไปหมด ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาวมาก         ชอบผนังข้างทางที่เด็กฝรั่งมือบอนมาเขียนเล่นไว้ เขาทำศิลเปรอะ ได้เป็นศิลปะที่สวยมาก ดูแล้วชอบใจ ตอนไปออสเตรเลียก็ชอบไปถ่ายกับผนังพวกนี้เหมือนกัน เขาตั้งใจทำกันได้สวยดี เมืองไทยเรา ก็ชอบเขียนผนัง แต่เป็นศิลเปรอะที่เลอะเทอะมากกว่านี้          บ่าย ๆ ก็หาทางกลับกัน โดยการกางแผนที่เหมือนเดิม โดยเอาจุดของสถานีรถบัสเป็นเป้าหมาย          ก่อนจะมาหาด แวะทานอาหารที่ร้านอาหารข้างทางเป็นอาหารกลางวัน เมนูที่หนักมาก เป็นเนื้อสารพัดเนื้อ ทั้งไก่ หมู แพะ แกะ หรืออาจจะเป็นวัว ซึ่งก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นอะไร ซึ่งมาอยู่ที่นี่มีอะไรให้กินได้ต้องรีบกิน เดี๋ยวอดตาย          ตอนอยู่เมืองไทยช่วง 4 เดือน ก่อนบินมาที่สเปน ช่วงนั้นหยุดทานเนื้อไปพักหนึ่ง มันก็ไม่มีเหตุผลของการไม่ทานหรอก เพียงแต่ไม่อยากทานเฉย ๆ แต่ก็ไม่เคร่งมาก พอมาถึงที่นี่มันเลือกไม่ได้ มีอะไรทานได้ก็ต้องทานก่อน กลับเมืองไทยค่อยว่ากันใหม่ หมดค่าอาหารไปประมาณ 1,280 ESP ต่อคนก็ประมาณ 250 บาท เห็นจะได้ แต่ก็อิ่มแปล้กันพอดู         พวกเราเดินเข้าสวนสาธารณะ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มผู้สูงอายุมาพักผ่อน มาเล่นไพ่เป็นการพักผ่อน เป็นคนแก่ของฝรั่งนี่ก็ช่างเงียบเหงาจัง ก็คงจะมีความสุขไปตามอัตภาพ          ในสวนสาธารณะมีต้นสนขึ้นเรียงรายยืนต้นสูงไปทั่วเนินเขา ทำให้นึกถึงภูกระดึง และก็นึกถึงสถานที่ท่องเที่ยวเมืองไทยขึ้นมาชั่วขณะจิต           บ่ายกว่า ๆ คงจะประมาณบ่าย 4 โมงเย็นเห็นจะได้ ก็หาทางเดินกลับ มาจนถึงห้าง El Corte Inglés จนได้ ขึ้นไปซื้อชุดวอร์มมา 1 ชุด กับเสื้อ 1 ตัว เอาไว้ใส่เล่นกีฬาก็ราคา 3,000 ESPแล้วก็ลงมาซื้อของที่ระลึกไปฝากทางบ้านมีกระเป๋าใบเล็กกับพวกเข็มกลัด อย่างละ 2 ชิ้น เลยหมดเงินไปเยอะเหมือนกันวันนี้           ได้รถกลับเที่ยวทุ่มครึ่ง ตอนขากลับเห็นวิวตามรายทาง ที่มีไฟตามบ้านเรือน เม็ดระยิบระยับเป็นดวง ๆ สวยงามมาก เสียดายที่นั่งรถเลยถ่ายรูปไม่ได้ บ้านเรือนของคนเมืองนี้ส่วนใหญ่ปลุกกันตามเชิงเขา เป็นชั้น ๆ มีการทำสวนผัก ทำฟาร์มกันด้วย เลยดูเขียวไปด้วยพืชพันธุ์ ดอกไม้เมืองหนาว สีสันฉูดฉาดสวยงาม กลีบหนา ขึ้นตามรายทางไปทั่ว          หลับตามทางด้วยความเหนื่อยเพลีย หรือเป็นเพราะดูวิวเพลิก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รถหยุด นึกว่ามาถึงเมืองเฟร์รอล (Ferrol) แล้ว ที่ไหนได้ รถติด ติดนานมากเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ยังนึกแปลกใจเลยว่าเมืองที่มีถนนหนทางมากมาย การจราจรดีเยี่ยม จะมีรถติดกับเขาด้วย  ยังมานั่งเถียงกับเพื่อนร่วมทางเลยว่า มีอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่าจึงทำให้รถติด แต่ก็หาคำตอบกันไม่ได้ งง           กลับมาถึงที่พัก แวะทานมื้อเย็นที่เรือ Barrack ship แล้วก็กลับมานอนที่กราบพักหทารตึกอาร์เซนอล (ARSENAL) เหมือนเดิม

# 04-07 มีนาคม 2540 ช่วงเวลาเกือบ 1 สัปดาห์ ที่ผ่านมาก็กิจวัตรเดิม ๆ ของผมก็คือ ตื่นเช้ารีบมารับประทานอาหารตอน 7 โมงเช้า ทานให้ได้มาก ๆ เพราะเป็นพวกโอวัลติน หรือไม่ก็กาแฟกับขนมปัง จะได้อยู่ท้องไปจนถึงบ่าย 2 แถมยังตุนขนมในกระเป๋าอีกต่างหาก เผื่อหิวตอนเที่ยงวันจะได้งัดออกมารองท้องแก้ขัดได้ไปพลาง    ตอน 8 โมงไปทำงาน ดูเรือทำความรู้จักกับเรือ ขึ้น - ลง แต่ละชั้น เข้าออกแต่ละห้องให้คุ้นเคย แต่กระนั้นก็ยังหลงทาง อยู่ดีหล่ะ แต่ก็คิดว่าถ้าลงมาอยู่จริง ๆ คงจำห้องได้หมดแน่นอน    ตอนกลางวันกับตอนเย็น พวกเราก็มักจะมาลุ้นอาหารสเปนกันว่า มื้อนี้จะเป็นอะไร จะทานอะไรกันได้เยอะแค่ไหน ซึ่งก็เหมือนเดิมคือ อาหารเหลือจากถาดทุกที แต่อาหารเขามีคุณค่ามากเพียงแต่รสชาติมันจืดชืดเลี่ยน ๆ ก็เท่านั้น แต่เราก็ต้องหาทางออกได้อยู่ดีแหละ “เกลือ” ไงหล่ะ อุปกรณ์เพิ่มรสชาติแสนวิเศษที่อุตส่าห์พกพาข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากเมืองไทยเชียวหล่ะ โรยซะทุกอย่างก็ทานได้อย่างอร่อย ซุปมักกะโรนีก็เติมกุ้งแห้งที่พี่ ๆ จากเมืองไทยส่งมาให้ซะหน่อย (ต้องขอบคุณทุกคนที่ส่งมาให้เป็นอย่างมาก) ทีนี้ก็เป็นอาหารไทยไปซะแล้ว บางทีก็เติมน้ำพริกนรกซะหน่อย แซ่บจริง ๆ ของอย่างนี้มันอยู่ที่การพลิกแพลงตะหาก ทีหลังพวกแซนวิชกับแฮมเบอร์เกอร์ ก็มีไส้กุ้งแห้งกับไส้น้ำพริกนรก ผสมด้วยซะ เอาให้กลายพันธุ์กันเลยหล่ะ หมดทุกมื้อ อิ่มทุกมื้อ หลังอาหารก็มีผลไม้ ทั้ง แอปเปิ้ล ส้ม กล้วยหอม(ของโปรด) แล้วก็ดื่มนมแทนน้ำตามเดิม    ช่วงเย็นแต่ละวันก็ออกไปถ่ายรูปตามสวนสาธารณะ ทำความรู้จักเมือง Ferrol ให้ทั่ว ดูของตามร้านต่าง ๆ และที่สำคัญคือ CORREO ที่ทำการไปรษณีไงหล่ะ สวรรค์ของคนไกลบ้าน ส่งจดหมายกลับเมืองไทย

# 03 มีนาคม 2540 เช้าวันแรกในต่างแดน หนาวมาก ผมตื่นนอนตอนตี 2 ตี 3 เห็นจะได้เพราะเป็นเวลา 8  – 9 โมง ที่บ้านเรา (เวลาห่างกัน 6 ชั่วโมง บ้านเราจะเราจะเร็วกว่าเพราะอยู่ซีกโลกตะวันออก) ยังปรับตัวไม่ได้       7 โมงเช้า ลงไปทานกาแฟกับขนมปัง ซึ่งปกติจะไม่ทานกาแฟ แต่ก็ด้วยความจำเป็นหล่ะเพื่อความอยู่รอด เพราะรู้ว่าอาหารเช้าต้องทานให้มาก ๆ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะหิว เพราะที่นี่เขาทานอาหารเที่ยงกันบ่าย ๒ โมง ต้องทนหิวกันอีกนานเชียว       8 โมงเช้าขึ้นรถที่เรือ Barrack ship ไปทำงาน ที่สำนักงานฝั่งตรงข้าม วันแรกก็รู้ได้เลยว่าตัวเองไม่ได้ทำงานตามหน้าที่เดิม แต่ได้ไปทำหน้าที่ “เดินเรือ” ซึ่งไม่ใช่สายวิชาที่เรียนรู้มาเลย  ตกลงเลยไม่ได้อยู่แผนกสื่อสาร มาอยู่แผนกเดินเรือแทน งานที่โดนหน้าที่อย่างจังก็คือ “ถือท้ายมือ ๑” ซึ่งความจริงหน้าที่นี้เหล่าสามัญต้องใช้ประสบการณ์ 2-3 ปี บนเรือถึงจะทำหน้าที่ “ถือท้ายมือ 1” ได้ แต่เราเอง มาจากไหนไม่รู้โดนหน้าที่นี้ตามหมายเลขรหัสที่สอบได้มา และก็ต้องทำให้ดีที่สุด  อืม...อนาคตของเรือลำละ 2 หมื่นล้าน อยู่ในกำมือเราแล้วหล่ะ... เราจะต้องทำให้ได้ เพื่อความภาคภูมิใจ และเพื่อประสบการณ์ใหม่    ไม่ได้มีแต่เราที่ต้องทำหน้าที่ใหม่ ทุกอย่างเป็นไปตามหลักนิยมตามที่ ทร.สเปน กำหนดมาตามรหัสบุคคล ใคร ๆ ก็โดนเปลี่ยนหน้าที่หมด บางคนโดนหนักกว่าผมซะอีก ประมาณว่าเคยทำหน้าที่อีกอย่างแล้วเปลี่ยนไปทำงานอื่นเลย ถ้ามองในแง่ดี และทำใจได้ ก็ดีนะ จะได้ความรู้อย่างอื่นเพิ่มขึ้นมาอีก และก็แอบภูมิใจลึก ๆ ที่จะได้มีโอกาสควบคุมเรือ ขับเรือบรรทุกเฮลิคอปเตอร์ลำแรกของไทยเป็นคนแรก ยังไงก็ต้องทำให้ดีที่สุดหล่ะ    วันนี้พี่ ๆ ที่มาอยู่ก่อนแล้วพาไปดูเรือหลวงจักรีนฤเบศรที่อู่ต่อเรือบาซาน(Bazán)ซึ่งเป็นอู่ต่อเรือขนาดใหญ่อีกฝั่งของที่พัก    เวลา 0900 เหยียบพื้นเรือก้าวแรก ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมากเมื่อมายืนอยู่ตรงกลางลำเรือ เป็นเรือที่ลำใหญ่มาก  รู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่สามารถก้าวขึ้นมาเป็นส่วนประกอบชิ้นเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งในเรือลำนี้ เป็นเฟืองตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง ที่จะหมุนตัวเองให้เรือลำนี้กลับสู่เมืองไทยและเป็นสมบัติของคนไทย อย่างสง่างามให้ได้ เราจะเป็นคนขับเรือลำนี้ไปเทียบฝั่งแผ่นดินไทยให้ได้    ห้องภายในเรือมีหลายห้อง จำไม่ได้  จากเสากระโดงถึงห้องเรือมีทั้งหมด 12 ชั้น เห็นจะได้  มีลิฟท์โดยสาร มีห้องประทับรับรองพระบรมวงศานุวงศ์ที่สวยงามมาก     ผมเริ่มงานวันแรกด้วยการเรียนรู้เรื่องหางเสืออะไหล่ มีพี่พันจ่าโทเป็นครูผู้สอน    บ่ายสองโมง มีรถมารับกลับไปทานอาหารกลางวันที่ตึกอาร์เซนอล ทานอาหารเสร็จก็ไปเดินเล่นที่ห้างประจำเมืองนี้คือห้างอัลกัมโป (Alcampo) น่าจะแปลว่าสนามหรือทุ่งหญ้าอะไรประมาณนี้นะ ไม่แน่ใจ ขอติดไว้ก่อน ซึ่งก็เหมือนกับ Lotus หรือ Big C ที่บ้านเรานั่นแหละ    กลับมาทานอาหารฝรั่งแบบจำใจ ตอน 1 ทุ่ม แล้วก็อาบน้ำนอน

# 02 มีนาคม 2540   เช้าของวันเดินทางตื่นเต้นเลยตื่นเอาซะตี 4 ตรวจเช็คของใช้และสัมภาระสำหรับการเดินไกลเป็นอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรูดซิปปิดใส่กุญแจ หลังจากเตรียมตัวเดินทางกันมาเกือบ 3 เดือน ทั้งเรื่องการตรวจสุขภาพ การจัดการเรื่องเอกสารการเดินทางข้ามประเทศ การอบรมและเรียนรู้ภาษาสเปนเบื้องต้น การเตรียมข้าวของเครื่องใช้ และอีกหลากหลายสารพัดเรื่อง          ออกเดินทางจากสัตหีบ มาถึงสนามบินดอนเมืองตอน 5 โมงเย็น มีญาติมารอส่งเพียบ ทั้งญาติผมและญาติเพื่อน ๆ          ทุ่มกว่า ๆ ตรวจสัมภาระผ่านเครื่องเอกซเรย์ ติดสติ๊กเกอร์กันกระเป๋าหาย เช็คพาสปอร์ต (F 283006) กับตั๋วเครื่องบินอีกครั้ง          2 ทุ่มกว่า ๆ โทรไปลาแม่ เพราะถ้ารอเครื่องออก แม่ก็คงจะได้นอนดึกแน่ ๆ คืนนี้          4 ทุ่มครึ่งแถวเช็คบัญชีพลเป็นครั้งสุดท้าย เสร็จแล้วก็เตรียมเข้าเช็คอิน เข้าเช็คอินเสร็จก็เข้าไปรอเครื่องที่เขต 5            เที่ยงคืนยี่สิบนาที เที่ยวบิน TG 942  สายการบินไทยเริ่มออกเดินทางมุ่งตรงไปยังกรุงโรมประเทศอิตาลีได้นั่งที่ 554 ผมได้นั่งแยกไปนั่งติดกับคู่สามี ภรรยา ชาวสเปนคู่หนึ่งพอดี   ส่วนเพื่อน ๆ อีก 134 นายได้นั่งด้วยกันหมดเลย ก็เลยต้องงัดภาษาสเปนที่ร่ำเรียนมา 3 เดือน สนทนาสักหน่อยเป็นการไหว้ครูบาอาจารย์ที่ได้พร่ำสอนมา คุณครูบอกว่าเรียนมาแล้วให้ขอข้าวเขากินให้ได้นะ          ทานอาหารรสชาติแปลก ๆ พวกขนมปัง เนย ปลา ข้าวผัด แล้วก็หลับยาวฟังซาวด์อะเบาท์  (Sound About) เพลงตามใจชอบที่ทางเครื่องจัดให้โดยเราจะเลือกสถานีได้ที่ปุ่มหมุนหาช่องที่ติดกับพนักพิงแขน แอร์โฮสเตสสาวสวยเดินบริการผู้โดยสารเที่ยวที่วุ่นวายนี้ตลอดทั้งคืน          ผมนอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย มาตื่นอีกทีเอาตอน 9 โมงเช้า ยังมีความรู้สึกมึนๆศีรษะ พอหันไปดูข้างนอกหน้าต่าง ยังเห็นมีดสนิทอยู่ ก็เลยงง ๆ มานึกได้ว่าตอนนี้เวลาจริง ๆ ตรงนี้ที่ทะเลดำประมาณตี 4 น่าจะได้ เพราะเป็นเวลาท้องถิ่นช้ากว่าเวลาบ้านเราประมาณ 5 ชั่วโมง          ทานอาหารฝรั่งรสชาติพิลึกตามเคย ทานได้นิดเดียวก็ต้องรีบเก็บ ยังติดกับรสชาติอาหารไทย          เวลา 1120 (เวลาไทย) เครื่องของสายการบินไทย ก็แล่นลงแตะพื้นแผ่นดินโรมอย่างนิ่มนวล เสียงปรบมือของผู้โดยสารดังกราวไปทั่ว ตามธรรมเนียมเป็นการแสดงความชื่นชม และขอบคุณ กัปตันที่สามารถนำเครื่องลงให้เราได้อยู่รอดปลอดภัย        เวลา 1135 เครื่องลงจอดพักที่สนามบินโรม  ประเทศอิตาลี เวลาเหลืออีกประมาณ 1 ชั่วโมง เลยเดินหาซื้อของ แล้วก็ถ่ายรูปตามธรรมเนียม ได้ Post Card ของ Rome มา 2 ใบ ใบละ 1.5 lire (สกุลเงินอิตาลี) ก็ประมาณ 2 เหรียญดอลลาร์ (50 บาท) แพงมากแต่ก็จำใจซื้อ        เวลา 1245  กลับขึ้นเครื่องอีกครั้งเพื่อไปเมืองมาดริด (Madrid) เมืองหลวงของประเทศสเปน (Spain) ซึ่งที่ร่ำเรียนมาก็จะเรียกให้ขึ้นใจว่า España         ช่วงนี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องชุดใหม่ก็ขึ้นมาเปลี่ยนกับพนักงานชุดเดิม นั่งเครื่องมาจนเข้าเขตแผ่นดินประเทศสเปน เครื่องก็เริ่มเจอเมฆปกคลุม เป็นภาพที่สวยงามมาก เลยอดที่จะเก็บภาพไว้ไม่ได้ งานนี้เลยต้องกด Shutter กันเพลิน         ระหว่างเดินทางมีอาหารกลางวันรับประทานเป็นพวก ขาหมูหมักเกลือ หรือที่เรียกว่าคามอน (jamon) ฝานสไลด์เป็นชิ้น ๆ แผ่นบาง ๆ ดิบ ๆ ด้วยหละ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นและได้ชิม เคยได้ยินแต่เสียงลือเสียงเล่าอ้างว่านี่คืออาหารขึ้นชื่อของชาวสเปนเลยนะ  ปรากฎว่าทานไปได้คำเดียว ไม่ไหว ลิ้นไม่ถึง เลยต้องหันไปทานขนมหวานแทน...ยอม            มาถึงเมืองมาดริด เวลา 1530 นั่งรอเปลี่ยนตั๋ว เพื่อจะเปลี่ยนเป็นเครื่องไอบีเรีย (IBERIA) ซึ่งเป็นสายการบินภายในประเทศเพื่อจะไปเมืองซานเตียโก (Santiago) นั่งรอกันอีกประมาณ 5 ชั่วโมงเห็นจะได้         เวลา 2100 ที่ประเทศไทย  (แต่ตอนนี้ที่นี่ยังสว่างอยู่เลยเพราะเป็นเวลาแค่บ่าย ๓โมงเย็นเอง) เครื่องสายการบินไอบีเรียก็ทะยานไปยังเมืองซานเตียโก (Santiago)  เมืองทางเหนือของประเทศสเปน สายการบินภายในประเทศนี้ประทับใจมาก เพราะบริการแค่ลูกอมคนละ 1 เม็ด (ราคา 3 เม็ด/บาท ที่บ้านเรา) แม้แต่น้ำเปล่า 1 แก้ว ยังไม่บริการเลย หรือว่าระยะทางใกล้ไป       หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมกับเพื่อนร่วมทางทุกคนก็ถึงเมืองซานเตียโก เป็นเวลา บ่าย 4 โมงเย็น ของที่นี่ บ้านเราก็คงจะ 4 ทุ่มแล้ว นอนกันหมดแล้วกระมัง       มาถึงสนามบินซานเตียโก รอรับของกับกระเป๋าสัมภาระ แล้วก็ขึ้นรถทัวร์ที่มารับเพื่อไปอีกต่อหนึ่ง ปลายทางสุดท้ายที่เมืองเฟร์รอล (Ferrol) ซึ่งอยู่ในแคว้นกาลิเซีย (GALICIA) แคว้นเดียวกันกับเมืองซานเตียโก อากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเป็นลำดับ ซึ่งความจริงมันก็หนาวมาตั้งแต่เครื่องจอดที่โรมแล้วหละ หลับตามทางมาตลอด เพราะยังไม่ชินกับเวลาที่เปลี่ยนไป       หกโมงเย็นกับสิบห้านาที มาถึงที่พัก ตึกอาร์เซนอล (ARSENAL) เป็นกราบพักทหาร 2 ชั้น ดีหน่อยที่ไม่ได้พักในเรือ Barrack ship ซึ่งเป็นเรือปลดระวาง แต่นำมาปรับปรุงเป็นที่พัก จนประจำเรือชุดก่อน ๆ ที่มาพัก ทนความเป็นอยู่ไม่ได้แล้วเขียนเรื่องไปร้องเรียนหนังสือพิมพ์ไทยรัฐคอลัมน์ ฉลามเขียว จนเป็นข่าวดังไปทั่วกองทัพ หลาย ๆ คนก็มองไปทังแง่ลบ และแง่บวกบ้าง แต่ที่แน่ ๆ งานครั้งนี้มีคนออกมาแก้ข่าวกันพัลวัน        ในตอนที่ก้าวลงรถผมสิ่งแรกที่ผมมองหาคือเรือหลวงจักรีนฤเบศรของพวกเรา ผมกวาดสายตามองไปทั่วอ่าว และคุ้งน้ำในอู่ จนมองไปเห็นเรือลำใหญ่ที่เห็นไกลลิบอีกฝั่งของอู่เรือที่มีทะเลกั้นกลางอยู่ แค่เห็นผมก็รู้ว่านั่นแหละคือเรือลำนั้น เรือที่เราจะพากลับไปเมืองไทยให้ได้ นั่นคือครั้งแรกที่เราได้เจอกัน        ทานอาหารสเปนมื้อแรก เป็นพวกมักกะโรนี ซุป แล้วก็พวกเฟรนซ์ฟรายด์ ที่ขายอยู่ตาม KFC บ้านเรานั่นแหละ ทนทานซะจนอิ่ม ดื่มนมแทนน้ำ เพราะที่นี่นมถูกกว่าน้ำ       จากนั้นพวกเราก็มาเข้าคิวตัดผมสั้นกันตามระเบียบของที่นี่ให้เหมือนกันทุกคนเป็นหน้าตาของประเทศของเรา       จัดข้าวของเข้าตู้ล็อคเกอร์เรียบร้อย อาบน้ำแล้วก็เข้านอนด้วยความอ่อนเพลียตอน 5 ทุ่ม ป่านนี้เมืองไทยก็คงจะตี 5 แล้วหล่ะ

     ในเย็นวันนี้ ผมมองเห็นเธออยู่ลิบ ๆ ตาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่จากหน้าต่างห้องทำงานผมก็สามารถที่จะมองเห็นเธอในระยะห่างเท่าเดิมทุกวัน แต่ผมก็ไม่เคยมองไปที่เธอเลยตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา     แปลกก็แต่วันนี้ ในค่ำของฤดูหนาวที่พระอาทิตย์ยามเย็นกลมโตกว่าทุกวัน วูบหนึ่งในห้วงคำนึงทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอเธอ ในระยะห่างไกลลิบประมาณนี้ ในค่ำของวันที่หนาวเย็นแบบนี้ เหมือนกันกับวินาทีเดิมในครั้งที่เห็นเธอครั้งแรกเมื่อก้าวเท้าลงจากรถที่อู่บาซานหวนคืนกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกคิดถึงเธอ ไวเท่าความคิดผมรีบวิ่งไปที่รถ แล้วขับไปหาเธอที่ท่าเรือให้ทันก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน      แม้ว่าพระอาทิตย์จะเริ่มลับเส้นขอบฟ้าไปแล้วเมื่อผมไปถึง แต่ความคุ้นตาผมจำเธอได้ทุกองค์ประกอบที่เป็นเธอ เธอเชิดหน้าท้าลมทะเลอย่างสง่า ในตอนที่แสงทองของอาทิตย์อัสดงระบายเลื่อมตามขอบเมฆที่เริ่มเห็นลาง ๆ ยิ่งเป็นจังหวะของแสงที่ส่งให้เธอดูงดงามและทรงพลัง  เธอในวันนี้กับเธอเมื่อครั้งแรกเจอไม่ได้ต่างกันออกไปในความรู้สึกของผม แม้ว่าริ้วรอยของกาลเวลาจะทำให้อายุของเธอก้าวย่างเข้าสู่ขวบปีที่ ๒๒ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าเธอยังคงสง่าและน่าเกรงขามไม่เสื่อมคลาย      ผมยืนนิ่งแหงนหน้ามองดูเธอพร้อมกับความทรงจำในครั้งแรกที่ได้เจอกันก็พรั่งพรูออกมาในจินตานาการ ผมอยู่ในภวังค์นั้นไปชั่วขณะพลางนึกขึ้นได้ว่า แสงสวย ๆ ในย่ำค่ำวันนี้กำลังจะหมดไป รีบหยิบมือถือมาถ่ายภาพเธออีกครั้งเป็นรูปแรกในรอบสิบกว่าปีที่ไม่ได้เก็บภาพเธอไว้อีกเลย        ผมกลับบ้านไปรื้อรังเก่า ๆ หยิบสมุดโน๊ตเล่มโต ออกมา ๓ เล่ม แล้วเลือกหยิบเล่มปกหนังสีดำที่มีฝุ่นจับบาง ๆ ออกมาจากกอง ผมใช้มือปัดฝุ่น และพลิกเปิดหน้าแรก        ตัวหนังสือโย้ ๆ กับหมึกปากกาที่เริ่มเลือนลาง แต่เรื่องราวต่าง ๆ มันแจ่มชัดในความทรงจำเหลือเกิน จนเหมือนได้กลับไปในวันเวลาช่วงนั้น ผมเก็บเรื่องราวดี ๆ แบบนี้ไว้กับตัวเองยี่สิบกว่าปีแล้ว ผมอยากให้หลาย ๆ คนได้รู้ว่าก่อนจะมาเป็นเธอ “ร.ล.จักรีนฤเบศร” ในวันนี้ มีเรื่องราวดี ๆ มากมายที่แล่นผ่านสายน้ำ และห้วงมหาสมุทรมากกว่าหมื่นไมล์ทะเล  พวกเราพาเธอข้ามน้ำทะเล ข้ามขอบฟ้า และมีเรื่องเล่าจากอีกหลากหลายมุม แต่นี่คือมุมหนึ่งที่ผมบันทึกไว้แม้วันเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตามก็ยังอยากให้อีกหลาย ๆ คนได้รับรู้ อยากให้เราย้อนเวลากลับไปรับเธอกลับมาบ้านเราพร้อม ๆ กันอีกครั้งหนึ่งครับ